พิมพ์หน้านี้    ส่งหน้านี้ให้เพื่อน

เขียนโดย
จันทร์ 05 มกราคม 2552 @ 10:09

เรื่องเล่าที่เข้ารอบ เสียงโทรศัพท์ตอนตี 2 จากสงขลา

รางวัลจินตนาการสุขภาพใหม่ ปีที่ 2

เสียงโทรศัพท์ตอนตี 2

                                                                                                                 ศิริลักษณ์ ช่วงมี

                                                                                   ศูนย์สุขภาพชุมชนโรงพยาบาลสทิงพระ

                                                                                              อำเภอสทิงพระ จังหวัดสงขลา  

          “หมอเล็ก ฉันอยากผูกคอตาย ไม่อยากอยู่แล้ว อยากตายตามลูกไป”

          เสียงโทรศัพท์ที่ปลุกให้ฉันตื่นขึ้นตอนตี 2 ฉันหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง พร้อมกับหวนระลึกถึงเรื่องราวของครอบครัวหนึ่ง

          วันแรกที่ฉันได้รู้จักกับ จุ๋ม เธอพาลูกสาวชื่อ จิ๋ม มาพ่นยาแก้หอบหืด เด็กหญิงตัวน้อย   ตากลมโตเหมือนแขก ชอบเอามือเล็กๆ มาจับหมวกพยาบาลของฉันและยอมให้เอาเข็มแทงข้อมือโดยไม่ร้องไห้

ทุกครั้งที่จิ๋มมานอนโรงพยาบาลฉันจะแวะมาเยี่ยม

เราคุ้นเคยกันมายาวนาน จนถึงปี พ.ศ.2545 ฉันจึงได้ย้ายมาอยู่ศูนย์สุขภาพชุมชนของโรงพยาบาล ฉันศึกษาชุมชนโดยใช้เครื่องมือ 7 ชิ้น ทำแผนที่เดินดินและมีโอกาสไปเยี่ยมบ้านของจุ๋ม จิ๋มและพ่อแทน พ่อของจิ๋มบ่อยขึ้น

          ความสนิทสนมคุ้นเคยทำให้สามารถแก้ไขปัญหาโรคหอบหืดของจิ๋ม ฉันแนะนำให้ย้ายคอกวัวออกไปไกลจากบ้าน เพราะสาเหตุของโรคหอบหืดน่าจะมาจากกลิ่นขี้วัวและฝุ่นหญ้า หลังจากนั้น จิ๋มก็ไม่เป็นโรคหอบหืดอีกเลย

          2 ปีต่อมา จิ๋มถูกจับพร้อมเพื่อนที่โรงเรียนอีก 3 คนในข้อหาเสพยาบ้า ในวันนั้นจิ๋มนั่งซึม น้ำตานองหน้า ฉันรับตัวเธอไว้บำบัดรักษายาเสพติด  ช่วงเวลา 4 เดือนที่มีโอกาสใกล้ชิดกัน จิ๋มไว้วางใจฉันมากขึ้น และ สารภาพว่าไม่ได้เสพเฉพาะยาบ้า แต่ยังติดเฮโรอีนชนิดฉีด 

จิ๋มบอกฉันว่า ยาบ้าหาได้ไม่ยากเพราะพ่อของเธอเป็นผู้ขายเอง

          ฉันรับฟังด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย หากฉันนำเรื่องนี้ไปบอกตำรวจ ก็เกรงว่าตนเองจะไม่ปลอดภัยที่ไปล่วงรู้ข้อมูลของผู้ค้ายา นอกจากนี้ฉันอาจมีส่วนทำให้พ่อแทนถูกฆ่าตัดตอนก็เป็นได้ แต่ถ้าฉันเลือกที่จะวางเฉย ก็คงไม่สามารถช่วยจิ๋มได้  ในที่สุดฉันตัดสินใจนัดให้พ่อแม่ของจิ๋มมาคุย หลังจากฉันและจุ๋มช่วยกันเกลี้ยกล่อมอยู่นาน พ่อแทนก็ตัดสินใจเลิกค้ายาบ้า และ สุดท้ายจากการคุยกับทางโรงเรียน จิ๋มก็สามารถกลับไปเรียนหนังสือตามเดิม

เรื่องนี้น่าจะลงเอยด้วยดี แต่หาได้เป็นเช่นนั้น...

จิ๋มกลับไปเสพยาบ้าจากการชักชวนของเพื่อนกลุ่มเก่า ซ้ำยังถูกเพื่อนชายข่มขืนและกักตัวไว้ไม่ยอมให้กลับบ้าน ฉันต้องโทรศัพท์ไปขอร้องเกลี้ยกล่อม ในที่สุดเขายอมปล่อยเธอกลับมา  เธอถูกไล่ออกจากโรงเรียนเพราะขาดเรียน 1 อาทิตย์ ฉันต้องไปขอร้องทางโรงเรียนอีกครั้งเพื่อให้จิ๋มได้กลับไปเรียนต่อ  อย่างไรก็ตามชีวิตจิ๋มยังวนเวียนกับยาเสพติดและสิ่งแวดล้อมเดิม ๆ

ต่อมาจุ๋มพาจิ๋มมาพบฉันเพราะอยู่ๆ จิ๋มก็ไม่ยอมพูดจากับใคร สุดท้ายเธอเล่าให้ฟังว่าถูกผู้ชาย 7 คนข่มขืน มีแผลที่อวัยวะเพศ  ฉันกับเพื่อนช่วยกันเย็บแผลให้กับจิ๋ม บาดแผลทางกายเยียวยาได้ไม่ยาก แต่บาดแผลทางใจติดตามไปหลอกหลอนจิ๋มทุกค่ำคืน

อยู่มาวันหนึ่งฉันได้รับการ์ดสีชมพู จิ๋มกำลังจะแต่งงานกับเถ้าแก่บ่อกุ้ง ฉันดีใจมากและโล่งใจที่ฉันได้ส่งเธอถึงฝั่ง

          ฉันกลับมาบ้านด้วยความสบายใจ หมดปัญหาแล้ว ฉันได้ช่วยคนอีก 1 คน ให้ผ่านพ้นวิกฤตชีวิต... ช่วงปิดเทอม ฉันตัดสินใจลาพักผ่อนพาครอบครัวและเพื่อนๆ ไปเที่ยวน้ำตก เราเล่นน้ำกันทั้งวัน ทำอาหารกินกันสนุกสนาน จนลืมภารกิจงานที่เหน็ดเหนื่อย ไม่มีสิ่งรบกวน ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์...

          หลังกลับจากลาพักผ่อน ฉันกลับมาพร้อมเริ่มงานใหม่อย่างมีความสุขในเช้าวันจันทร์ สิ่งที่สะดุดตาฉันคือการ์ดงานศพบนโต๊ะทำงาน เมื่อเปิดดู  ฉันตกใจมากเพราะชื่อคนตายก็คือ จิ๋ม คนไข้ของฉันเอง มันเกิดอะไรขึ้น... ฉันทรุดนั่งลงตั้งสติ... หยิบโทรศัพท์ไปหาจุ๋ม แม่ของจิ๋ม... คำแรกจุ๋มถามฉันว่า

          “หมอเล็ก… ไปอยู่ที่ไหนมา จิ๋มผูกคอตายมา 3 วันแล้ว” 

จิ๋มเสียใจมากที่สามีของเธอมีภรรยาอยู่แล้วในอีกตำบลหนึ่ง และภรรยาคนแรกป่วยเป็นเอดส์ระยะสุดท้ายกำลังนอนรอความตาย

จุ๋มคิดถึงลูกมาก คนข้างบ้านเล่าให้ฉันฟังว่า เธอนั่งซึมไม่พูดคุยกับใคร พ่อแทนก็ถูกจำคุก 20 ปีในข้อหาค้ายาเสพติด แต่เธอไม่โทรหาฉันเลย ฉันเข้าใจว่าเธอคงทำใจได้แล้ว มารู้อีกทีว่าเธอกินยาตายก็ตอนถูกตามตัวไปพบเธอที่โรงพยาบาล โชคดีที่ล้างท้องได้ทัน

เมื่อพบกัน ฉันเห็นแววตาดีใจของจุ๋ม ฉันอยู่เป็นเพื่อนและทำหน้าที่พยาบาลให้คำปรึกษา เพื่อให้จุ๋มได้ผ่อนคลายระบายทุกข์

จุ๋มจำเป็นต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อน ฉันจึงฝากให้ญาติของจุ๋มที่สงขลาช่วยดูแล  จุ๋มก็เห็นด้วยเพราะจะได้ไปช่วยญาติเลี้ยงหลาน  ในช่วงแรกจุ๋มโทรมาพูดคุยกับฉันเกือบทุกวัน  ต่อมาโทรหานาน ๆ ครั้ง และไม่ได้โทรมาอีกเลยตลอด 3 เดือน

 จนกลางดึกของคืนหนึ่ง เสียงโทรศัพท์ที่ปลุกให้ฉันตื่นขึ้นตอนตี 2 ฉันหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง

 “หมอเล็ก ฉันอยากผูกคอตาย ไม่อยากอยู่แล้ว อยากตายตามลูกไป”

กระบวนการให้คำปรึกษาเพื่อยื้อแย่งชีวิตกับยมทูตจึงเกิดขึ้น

ฉันไปหาจุ๋มที่บ้านตามสัญญา กลวิธีให้คำปรึกษาทุกรูปแบบถูกนำมาใช้ หลังจากคุยกัน 3 ชม. เราก็หาทางออกได้ จุ๋มตัดสินใจบวชชีอยู่ที่วัดเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้ลูก

หลังจากจุ๋มบวชชีได้ 15 วัน ฉันและครอบครัวได้ไปทำบุญที่วัด  แม่ชีบอกฉันว่า “ขอบคุณหมอเล็ก... ที่ช่วยให้ชีวิตใหม่ที่สงบสุขสว่างแก่ฉัน... ฉันตายไปแล้วและได้เกิดมาใหม่เพื่ออยู่กับความจริง และจะไม่ฆ่าตัวตายให้บาปกรรมติดตัวไปอีก ฉันพบชีวิตที่มีความสุขแล้ว”

2 ปีกว่าแล้ว ฉันยังแวะเวียนไปทำบุญที่วัด แม่ชีมีความสุขสงบและมาช่วยงานเมื่อฉันไปทำกิจกรรมส่งเสริมสุขภาพที่วัด ฉันยังคงทำหน้าที่พยาบาลที่ดูแลผู้ป่วยด้วยหัวใจ ใส่ใจความเป็นมนุษย์ ปฏิบัติงานในหน่วยบริการปฐมภูมิอย่างภาคภูมิและมีความสุขจนทุกวันนี้